प्यार में सब बातें बतायी नहीं जाती,
खामोशी भी बहुत कुछ बयाँ कर जाती है
मेरी खामोशी ने तुम्हें जो सजा सुनाई है,
उससे कईं ज्यादा सजा मैंने भुगती है

कहते हो अपने गिरेबाँ में झाँकने के लिए,
और कुसूरवार हमें ही ठहराते हो
जानकर कभी अन्जान नहीं बना तेरी चाहत से,
मगर कोई और मजबूर था तुम्हारे लिए

जो खामोशी समझ ना सके तुम,
वक्त जो बरबाद कर चुके तुम
इस रंगीन फिजा ऐ मौसम में,
बेकाबू दिल को काबू न कर सके तुम

जानते हो, मानते हो की सब तकदीर का खेल है,
मगर रुसवा हमें करने से बाज़ नहीं आते हो
माना के तकदीर के साथ हम भी थे,
मगर तकदीर हमारे साथ तो नहीं था

अगर तकदीर ने हमारा साथ दिया होता,
तो आज यह मौसम बदला हुआ होता
न तुम हमें रुसवा करते,
न कुछ गीला शिक़वा होता

कहते हो की शिकायत नहीं है कुछ हमसे,
मगर आंसू छलकते हैं तुम्हारे इतनी सी बात से,
प्यार का सच्चा मतलब अगर जानते,
अश्कोंका साथ छोड़ कर जिन्दगी में आगे चलते

...सुधीर

राम-कृष्ण...

राम-कृष्ण...

कृष्ण नाही संपला
कृष्ण नाही पळाला..
कृष्ण नाही कळाला,
कृष्ण नाही वळाला...

शोधसी तू कृष्ण कोठे,
शोधसी तू प्रश्न मोठे..
जो वसे अंतरी तो
शोधसी तू अन्य कोठे...

नीट तू जाण तयाला
प्रतारणा टाळावयाला..
नको तू घालूस घाला,
म्हणोनी कृष्ण संपला...

संपला तो अंतरात्मा
कृष्ण जर का संपला..
अंतरीचा राम तुझ्या
सांग कोठे हरविला ... ??

सुधीर, २-७-२००८, सायं। ६-५० वा

प्रेम हाच तर न्याय खरा ...

प्रेम हाच तर न्याय खरा ...

ज्याने तुमचे मन चोरले

त्याने तर केले उपकार थोर,

मनच तुमचे मोठे चोर...

त्याला सजा कोण देणार

ज्याने तुमचे मन मारले

त्यानेही उपकारच केले

मन उडते वा-यावर...

त्याला सजा कोण देणार

तुमच्या प्रेमाचा घोटला श्वास

कारण प्रेमच करते विश्वासघात

नको तेथे नको तेव्हा,

प्रेम करणे हे तर पाप ...

त्याला सजा कोण देणार

म्हणे भोळ्या प्रेमाशी खेळला डाव

प्रेम कधी नसते भोळे

प्रेम करणे हाच जुगार...

त्याला सजा कोण देणार

प्रेम करता कोणावर

प्रेमावर का सजेवर ?

लुटा-यावर प्रेम करा

सजेचा हट्ट सोडा,

प्रेम हाच तर न्याय खरा ...

सत्य फक्त सत्य असतं...

सत्य फक्त सत्य असतं
त्यात काही खोटं नसतं
लावलीत काहीही विशेषणं
तरी सत्य बदलत नसतं

तुमचं आमचं सर्वांच सत्य
एकच असतं सर्व सत्य
प्रकाश जसा आहे सत्य,
अंधारही तितकाच सत्य

फरक पडत नाही सत्यास
असो अंधार वा प्रकाश
सत्याला नको चोरवाट
आणि नको आडवाट

सर्व वेळ सर्व काळ
सत्य एकच तिन्ही त्रिकाळ
सत्य आडवे येते स्वार्थास,
तेव्हा निर्मिला जातो सत्याचा आभास...

कविता कशी होते ??

येत नाही सांगता
होते कशी कविता
तरी करतो प्रयत्न
मी एक खासा

मनात अवतरते
कागदावर उमटते
कळी हळूच खुलते
तेव्हाच फूल बनते

मनी दु:ख होते
लपविता उसळते
काव्यरुपाने ते
हळूच बाहेर येते

मनी सुख होते
जनी व्यक्त होते
काव्य मनी उमलते
कविता जन्म घेते

कधी साचती विचार
कधी नाना विकार
आत जे जे टोचते
काव्यरुपी उतरते..............................
.........................सुधीर.... रा. ८-२८ वा.

अहं ब्रह्मास्मि...

अहं ब्रह्मास्मि...

मीच आहे रे ब्रह्म

मी नाद ब्रह्म, मी शब्द ब्रह्म

मी गीत ब्रह्म, मी संगीत ब्रह्म

मी श्वास, मी उच्छवास

मी ध्वनी, मीच प्रतिध्वनी

मीच प्रकृती, मीच पुरुष

मीच सर्वसाक्षी परमेश्वर

मी आणि तू, तू आणि मी॥

आहोत एकही आणि भिन्नही...

भिन्न असता द्वंद्व असे

एक होता ब्रह्म दिसे........

....... सुधीर, ८ एप्रिल २००८ ००-३४ वा।

प्रेम..........

प्रेम..........

प्रेम म्हणजे प्रेम असत,

तुमच आमच 'सेम' असत .......

कधी कवितेत, कधी चारोळीत

उमटलेलं ते एक प्रतिबिम्ब असतं ....

प्रेम म्हणजे वल्गना नव्हे,

प्रेम म्हणजे वासना नव्हे

प्रेम म्हणजे प्रेम असतं

समजायला 'प्रेम' व्हावं लागतं

प्रेम म्हणजे प्रेम असतं

रागातही प्रेम असतं

लोभातही प्रेम असतं

चिडण्यात चिडवण्यात प्रेम असतं

प्रेम म्हणजे प्रेम असतं

तुमचं आमच सेम असतं

तिचं त्याच्यावर आणि त्याचं तिच्यावर

एकदम सेम सेम असतं

आईचही प्रेम असतं

बापाचही प्रेम असतं

ते समजण्यासाठी मात्र,

आई - बाप व्हावं लागतं ......

एक पल, एक लम्हा ....

एक पल बीत गया,
एक लम्हा बीत गया |
गुजरे हुए लम्हों में,
आधा जीवन बीत गया ......

तेरे साथ बिताये हुए लम्हे
न कभी भूल पाउँगा मैं ,
भूल कर भी भूलने की
भूल ना करूंगा मैं .....

इन लम्हों के साथ साथ
चल रही है जिन्दगी
यह पल यह लम्हा अगर थम जाए,
तो जिन्दगी आसाँ हो जाएं ...... सुधीर (14-03-2008)

कविता आणि भाकरी

कविता करून का कुठे पोट भरणार
का पोट भरायला दुसरा उद्योग करणार

कविता होते आहे म्हणुन कविता ही केली पाहिजे
आणि पोट आहे ना, ते ही भरले पाहिजे

असे थोडीच होते, असे थोडीच होते
एक कविता दिल्यावर कुठे भाकरी मिळते


कविता दिल्यावर भाकरी मिळत नाही, आणि
भाकरी मिळवली तरी कविता होत नाही


हा प्रश्न सुटेल का कधी
कवितेने पोट भरेल का कधी ??

valentine spl... कोहिनूर..

valentine spl... कोहिनूर..


त्या तिथे पलीकडे माझिया प्रियेचे झोपडे
असे कसे हो तिचे सदा उलटे खोपडे ??
जेव्हा मी ओढतो तिला जवळ ती जाते दूर दूर
मी लांब गेल्यावर मात्र तिच्या मनी हूर हूर ...


तिचे मनी उगा हूर हूर माझे मनी काहूर
येऊ का पुन्हा जवळ बदलून आपला नूर?
मनातल्या मनात मात्र भीती वाटते
मागेल आज ती नक्कीच व्हॅलेंटाईनला कोहिनूर....

जीवन-मरण

जीवन-मरण


जगून घे प्रत्येक क्षण
जरी दारी उभे असे मरण
जगण्याचा या रंग आगळा
मरणाचा त्याहुनि निराळा..

मृत्युस कवटाळण्यापूर्वी
पुन्हा एकदा विचार कर
जगून झाल्यावर पूर्णपणे
मगच मरणाचा विचार कर..

अशाश्वत असे जरी जीवन
आणि शाश्वत असे ते मरण
जगून पूर्ण झाल्याशिवाय
जळणाला मिळणार नाही सरण..

प्रेम-सर्वस्व

प्रेम-सर्वस्व
मी दिसलो की तू धपापतेस ऊर
अंतरी माझिया एक अनामिक हुरहूर..
दोघेही जरी दिसत असो दूर दूर ....
दोघांचे मनी परी वसे एक काहूर

धडधडता काळीज आर्त येतसे स्वर
स्वर पावूनि कंप करी दुबळे विरही मन
असता दूर दूर वाटे सदा जवळी असावे
तुझे प्रेमपाशी तू मला गे कवळावे

अडवून वाट उभा मी, तू जाऊ नकोस कोठे
घेताच मिठीत मी, विसरशील तू काटे
ओठावर ओठ ठेवूनि, होऊनि जाऊया धुंद
प्रीतिचा तुझ्या ग, मनास माझिया छंद

न दिसता तू मन माझे होई सैर भैर
शोधण्या तुला नजर करी भिर भिर
तनु रंग सावळा, परी चंदनी गंध
तुज पाहता सखे ग मन माझे होई धुंद

निरांजनीची ज्योत तू, मी पतंग होऊन आलो
सखे प्रेमात तुझिया मी बेधुंद होऊनी गेलो
कधी मिळलो ज्योतीमधे मी मलाच कळले नाही,
मिसळून धुरामधी धूर,मी सर्वस्व देवूनी गेलो .....

त्याचे कळणे आणि जळणे

मैत्रीत तुझ्या प्रेम होते
त्यालाही ते कळत होते
तू कोरलेस हातावर
हृदयी त्याने कोरले होते

कॉलेजच्या पहिल्या दिवसापासून
तू जरी मागे होतीस आणि
तो पुढे होता तरीही त्याचे
लक्ष मात्र 'मागे' होते

तुझे ते बस सोडणे बस पकडणे
त्याच्या अंगवळणी पडले होते
वर्गातून त्याच्यासाठी तुझे बाहेर पडणे
त्याच्यासाठी नोट्स लिहिणे लायब्ररीत बसणे
त्यामागील तुझे प्रेम माहीत होते

चिडवल्यावर त्याने तुझे ते लटकेच चिडणे
समजल्यावर त्याला मारत हसणे
फिरताना तुझे सोबत असणे, आणि
केवळ प्रेमापोटी तुझे ओरडणे
यातील तुझे प्रेम त्याला ठावूक होते

त्याच्यासाठी तुझे झुरणे,
मित्रांकडे चौकशी करणे
हे ही त्याला माहीत होते
हे तुझे प्रेम त्याला माहीत होते;

कॉलेजच्या शेवटच्या दिवशी
त्याचे ते मागे वळून पाहणे,
त्याच्या डोळ्यात पाणी येणे
त्याचे तुझ्यावरील प्रेम पण
त्याला पूर्ण माहीत होते...

...पण,

तुझ्यासाठी त्याचे जळणे
तुझ्या प्रेमापोटी राख होणे
ते मात्र तुला माहीत नव्हते

पण आता तू विचारतेच आहेस म्हणून सांगतो,

तो जरी तुझ्यावर प्रेम करीत होता
तरी तुझी 'साथ' करू शकत नव्हता
आणि त्यामागील त्याची 'कारणे '
तुला समजावू शकत नव्हता...

कारण तुला कोलमडलेली
तो पाहू शकत नव्हता...
आणि जरी त्याही परिस्थितीत
तू साथ द्यायची कबूल केले असतेस
तरी तुझी 'साथ' घेऊ शकत नव्हता

...कारण ,
त्याला रक्तातून 'एड्स 'चा संसर्ग झाला होता...

श्रीराम स्मरण

या बैराग्या आहे ठावे जगण्याची जी असे कला,
फिरून येतो शिशिर आणि कुजलेला तो गंध फुला|
रूप नेणता तरीही घेता हवा श्वासाने भरू भरू,
जगण्यामध्ये रंगचि भरण्या श्री रामाला जरा स्मरू||

विसरलास तू जगता जगता जन्म मरण हे चक्र असे
या चक्रातुनि सुटका होण्या, श्रीरामाला पुन्हा स्मरू|
जन्माइतका मृत्युही सुंदर, नजरेला जर समज असे
कोणीही येथे नसे कुणाचे, श्रीरामाला नको विसरू ||

भांबावुनी तू नकोस जावू, मनामधे जरी द्वंद्व असे
दोन्हीही विचार तुझ्या मनाचे,मनी नको विकल्प आणू|
श्रीरामाला स्मरता नेहमी, द्वंद्व मनातून जात असे
या द्वंद्वाला हाकलून देण्या, श्रीरामाला पुन्हा स्मरू||

पुन:श्च हरि ॐ

कोण तू कोठली तू
कुठे कधी सांडलेली
कोणी धरला हात तुझा ?
अशी कशी दुभंगलीस तू ??

का तुकडे शरीराचे,
का हृदय, मन विखुरलेले ??
का लोटले डोळ्यात तुझ्या पूर आसवांचे?
अन डोक्यात त्रस्त विचार दाटलेले??

असू दे सरलेला हात तुझा,
असू दे मागचे सर्व सुटलेले,
असू दे ओठ नि:शब्द शिवलेले,
एक हाक मारून तर बघ ,
पुन्हा उभी राहून तर बघ

अजूनही सारे संपले नाही
जिथे ढासळलीस तू,
जिथे कणा तुटून जीव तुझा निसटलेला
तिथूनच पुढे चालून तर बघ
अंतापासून सुरुवात करून तर बघ
पुन:श्च हरि ॐ करून तर बघ...

नृत्य

नाच तू नाच तू, फुलपाखरांसवे ग नाच तू,
घेत भरारी सप्त गगनी मेघांसवे ग नाच तू
नाच तू नाच तू, फुलपाखरांसवे ग नाच तू
नाच तू नाच तू ,गाता गाता नाच तू

जगत जलसा मन्मनीचा नाच तू ग नाच तू,
वाहवा सवे टाळ्यांसवे वाहत वाहत नाच तू,
लोक काही बोलले तरी या गीतांसवे ग नाच तू,
नाच तू नाच तू फुलपाखरांसवे ग नाच तू
नाच तू नाच तू ,गाता गाता नाच तू

बोलू दे जन लोका कितीही कसेही फक्त आता नाच तू,
करू दे जना वाहवा वा वंचना, वंचनेसवेही नाच तू,
लागुनी जिव्हारी घेरलेल्या, बोलांसवे ग नाच तू,
नाच तू नाच तू फुलपाखरांसवे ग नाच तू
नाच तू नाच तू ,गाता गाता नाच तू

आधाराच्या मन्मनातील पाखरांसवे ग नाच तू
जळमटे गेली विरोनी, गाण्यासवे ग नाच तू,
शांत शब्दांच्या आनंदे, आनंदासवे ग नाच तू,
नाच तू नाच तू फुलपाखरांसवे ग नाच तू
नाच तू नाच तू ,गाता गाता नाच तू

नाच तू शब्द-सुरांच्या सुखे सदैव नाच तू,
या नादवेड्या खुळासवे, मन्मनी ग नाच तू,
अंतरंगी उजळणा-या सौख्यदीपांसवेही नाच तू,
नाच तू नाच तू, फुलपाखरांसवे ग नाच तू,
घेत भरारी सप्त गगनी मेघांसवे ग नाच तू
नाच तू नाच तू, फुलपाखरांसवे ग नाच तू
नाच तू नाच तू ,गाता गाता नाच तू

...Sudhir 7-2-08 at 11 p.m.

जीवन एक शिक्षण...

मूळ उर्दू कवितेचे एक स्वैर भाषांतर.....


एकटे राहायला शिकतोय
मरून जगायला शिकतोय..

मागून मिळवणे शिकलो होतो
मिळवून हरवायला शिकतोय...

सबुरीचा रस्ता बनवून
काचांवर चालायला शिकतोय...

शहर शहर फिरता फिरता
तहानच प्यायला शिकतोय...

जीवनाच्या अजब त-हा
जिवंत राहायला शिकतोय...

बेजबाबदारीने फार सतावलेय
जबाबदारीने वागायला शिकतोय...

एक खट्याळ चारॊळी.....

वाहतील तुझे डॊळे, भरून जाईल तळे
सांग मी का तुला, रडवले उगाच बळे ??
वाहतील तुझे डॊळे, गुलाबी गालावर पडतील डाग ...
म्हणून तर म्हटले तुला, आधी मला रुमाल माग.........

ऐकताय ना बापू......

ऐकताय ना बापू......

तुमच्याच सत्य अहिंसेच्या तत्त्वांना फासला जातॊय हरताळ
तुमचाच वारसा सांगणा-या तुमच्या स्वघॊषित वारसांकडून ...

तुमच्या वधानंतर ब्राह्मणांवर सूड
इंदिराजींनंतर शीखांचे शिरकाण
कधी बिहारमध्ये डॊळे काढतात
कधी नागव्याने धिंड काढतात
कधी खैरलांजी कधी आणखी काही
यादी काही संपत नाही ...

तुमची ती तीन माकडे ...

आज तॊंडावरचे हात काढून,
नेहमीच वंगाळ बॊलतात ..
डॊळ्यावरचे हात काढून,
फक्त वाईट बघतात ..
आणि कानामागे हात नेऊन,
नीट कान देऊन फक्त वाईट ऐकतात ....

एका नेत्याच्या हत्त्येला फाशी
आणि देशाच्या सार्वभौम संसदेवर
हल्ला करणा-या जवानांच्या खुन्याला
अफजल गुरुला मात्र माफी !!!

मतांसाठी लाचारी, देशाविरुद्ध गद्दारी ...
स्वातंत्र्यापासून सुरू झालेला हा स्वैराचार ...
सत्त्यापासून फारकत अन् असत्त्याचा आधार ..

तुमच्या नावाचा हा बाजार संपणार कधी ...
सत्त्याला खरा वाली मिळणार तरी कधी ...
सत्त्याला खरा वाली मिळणार तरी कधी ??

अमृत
आम्ही नाही भांडत गांधींना
किंवा सावरकरांना शिव्या देऊन
आम्ही पाहतॊय दॊघांच्याही
विचारांचे मंथन करून

जे चांगले असेल ते घ्या
वाईट असेल ते सॊडून द्या
गांधी असॊत किंवा सावरकर
कॊणीही सर्वगुण संपन्न असत नाही
चुका केल्याशिवाय माणूसपण शाबीत हॊत नाही

एकांगी विचार करणार नाही
चर्चा केल्याशिवाय राहणार नाही

काय चूक काय बरॊबर
ठरवू आम्ही आमच्यापुरते
माहीत आहे आम्हालाही
समुद्रमंथनाशिवाय अमृत हाती लागत नाही

विचारांच्या या समुद्रमंथनातून अमृत मिळवण्यासाठी
कॊणालातरी भॊलेनाथ हॊऊन हे हलाहल पचवावे लागणार

टीका हॊते म्हणून आम्ही आमचे विचारमंथन थांबवणार नाही
टीकेचे हलाहल पचवून अमृत मिळवल्याशिवाय राहणार नाही...